Zwierzenia dinozaura, czyli jak miałam szanse zostać aŁtorką

Furia

Mnie się to kojarzy z grą Half Life, dlatego ta apokalipsa. I z prześmieszną (moim zdaniem) anegdotą o tym, jak to naukowcy ustalali, w którą stronę płynie prąd, mieli tylko dwie opcje i oczywiście wybrali złą.

kura z biura

...lecz pamiętaj, naprawdę nie dzieje się nic i nie stanie się nic aż do końca...
Albo to:
W dzień końca świata
Pszczoła krąży nad kwiatem nasturcji,
Rybak naprawia błyszczącą sieć,
Skaczą w morzu wesołe delfiny
Młode wróble czepiają się rynny
I wąż ma złotą skórę, jak powinien mieć.

Catherine

heh wychodzi na to, że jestem jedyną aŁtoreczką na tym forum XD
Ktoś nawet w komentarzach na Ant-Sweet zgłosił moje opowiadanie do Złych Kasiek.
Doszłam do wniosku, że miał rację, trzeba się wziąć do pracy i poprawić...

Kazuś

Nie jesteś jedyną. Funkyy niedawno była przez nas oceniona. Andzia96r też trafiła do nas po tym, jak zagroziłyśmy jej oceną.

Catherine

Gdybym ładnie poprosiła, to rzuciłybyście okiem na poprawioną wersję bloga? XD
Jestem straszna, wiem.

Kazuś

Podaj adres to w wolnej chwili poczytam.

Catherine

[link widoczny dla zalogowanych]

Podkreślam- bohaterka nie jest moim alter-ego!

Ktosza

A popatrzcie, co znalazłam! To musi mieć z milion lat, nawet nie pamiętam, kiedy ja to pisałam. Za to zaczyna mi się kojarzyć, o co miało chodzić... Młody pracownik Ministerstwa Magii, który ulega potędze Ciemnej Strony Mocy. Voldemorta, znaczy. Fragment nie jest jakiś powalający, ale już mi zgrzytają opisy... Nie da się ukryć, pisanie trzeba ćwiczyć...

Kazuś

Tragicznie nie było. Ale rzeczywiście dobrze też nie. A w pierwszej chwili przeczytałam, że spojrzał na niebieskiego mężczyznę w lustrze.

Czarna Kijana

Fakt, te opisy nie powalają.

Mia

Ale zawsze zaliczałaś się do tej mniejszości wśród aŁtoreczek, które piszą "pamiętnik" jako chłopak. ;)

I "Wyszedłem"! To miłe przeczytać tą poprawną formę po wszystkich "poszłem" i "wyszłem", które usłyszałam dzisiaj i wczoraj od chłopaków z mojej klasy.

Gumi

Jeżeli już ,,chwalimy" się naszą dawną twórczością, to mam coś, co wygrzebałam wczoraj na strychu. Miałam jakieś 11 lat, gdy to pisałam. Pisownia orginalna.

W małym miasteczku stał dom. Był piękny z wszystkich stron ogrodzony płotem z kolorowych sztafet. Mieszkała w nim kobieta, która bardzo chciała mieć dzieci. Jej mąż pracował w biurze ubezpieczeń. Gdy kobieta miała 30 lat urodziła dziewczynkę, której dała imię Luiza. Niestety niedłógo po jej urodzeniu kobieta zginęła w wypadku samochodowym. Luiza przez 12 pierwszych lat swojego życia była dzieckiem szczęśliwy. Aż do czasu kiedy jej ojciec poznał kobietę. Z, którą chciał się ożenić. Jej córka umarła w dzień narodzin Luizy. Od tego momentu po mieście zaczęły krążyć historie o ,,przypadkowych" zniknięciach dzieci w okolicach jej domu, ale policja nie interweniowała. Ojciec ożenił się z tą kobietą. I zaraz po weselu wyjechał. Wtedy jego żona poprosiła, który był rzeźnikiem aby zabił Luizę. Luiza podsłuchała pod drzwiami wydany na nią wyrok śmiercii postanowiła uciec. Założyła płaszczyk i z bosymi nogami wybiegła na mróz.

Dobrze, że nie jeszcze wtedy nie wiedziałam o istnieniu blogów.

Ingrid

No, to ja też się "pochwalę". Streszczę, bo ma to aż 10 stron w Wordzie. A więc.

Pewnego dnia była sobie dziewczyna o imieniu Lily. Nie ta Lily, o której myślicie, lecz inna. Pisała ona pamiętnik, w którym to użalała się nad swoim życiem jak rasowe imoł. Nosiła czarne ubrania, no, bo jakże by inaczej (jakieś dwa lata temu nie znałam jeszcze pojęcia "glany", więc Lily nosiła trampki. Koniecznie czarne, żeby było mHroczniej). Lily nie miała żadnych przyjaciół, a jedynie znajomych w szkole, którzy nieustannie się z niej naśmiewali. Przez to dziewczyna była załamana i wiecznie miała coś, co powszechnie nazywamy "dołem". Po kilku dokładnie opisanych sprzeczkach Lily z jej znajomymi, dziewczyna postanowiła się zabić. Skoczyła z drugiego piętra i jakoś (sama nie wiem jak) udało jej się przeżyć (bo to dopiero dziewiąta strona była!). Śmierć nastąpiła dopiero w szpitalu. Oczywiście nie obyło się bez dokładnego opisu.

Ptaszniczka

A jak u Was z opisami scen erotycznych? Jeśli chodzi o mnie, zawsze odczuwałam wstręt do tego typu rzeczy... Swego czasu bałam się napisac nawet "i się pocałowali". ^^"

Mia

Ja też tego nie lubię, Mómin. To chyba dlatego, że ja jestem dość romantyczna (oby nie Rhomanthyczna) i wolę czytać o miłości - w sensie uczucia. ^^

Ale o "całusach" zdarzało mi się pisać, z tym że uogólniałam do "i się pocałowali" czy do czegoś w tym stylu.

Catherine

Mnie parę razy zdarzyło się hentajce popisać, ale ja nie lubię bardzo dosłownej erotyki typu "spuścił się i poszedł" ani aŁtoreczkowych anatomicznych opisów. Poza tym widziałam je tylko ja i moja kuzynka.
Dopiero uczę się pisać i staram się być krytyczna wobec moich dzieU- jeżeli nie są względnie dobre, lądują w koszu...

Ingrid

Do moich dzieł pseudoliterackich nigdy nie wplatałam wątków miłosnych, uważając, że robią one z całej historii jakąś niezrozumiałą paćkę. Teraz także staram się nie zakochiwać swoich bohaterek, choć czasem, przyznam, jest to potrzebne.

kura z biura

Hmmm... jako trzynastoletnia aŁtoreczka scen miłosnych strasznie się wstydziłam i omijałam tę tematykę szerokim łukiem. Nawet pocałunki wydawały mi się nieprzyzwoite.
Teraz, siłą rzeczy, poglądy nieco mi się zmieniły, ale i tak "anatomiczne" opisy mnie brzydzą.

undeadlily

Zawsze wplatałam w moje opowiadania wątek miłosny, a jeśli seks się pojawiał, to tylko wspominałam, że "to" się wydarzyło. Precz z anatomicznymi opisami.

Kazuś

A ja jak na razie nie napisałam ani jednego opowiadania o szczęśliwej miłości. Dlatego temat pocałunków był zawsze gdzieś na uboczu. O ile pamiętam, to para bohaterów z pierwszej z "Czterech historii" się śliniła wszędzie gdzie się dało. Ale bez zbędnych opisów. Ślinili się, on łapał ją za tyłek... W sumie aż sprawdzę, co ja tam napisałam.
Pierwsza historia

	Forum www.antsweet.fora.pl Strona Główna :: Offtopic	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3
Strona 3 z 3