Duchy

Mia

Ja chyba nawet nie wierzę w dusze, a co dopiero w duchy. Ostatnio doszłam nawet do moich swoistych poglądów, które nazwałam: "Moją małą, osobistą religią". Niemniej jednak to, że nie wierzę w duchy, nie oznacza, że się ich nie boję. Bo boję się, przynajmniej trochę. Generalnie jest kilka sytuacji/rzeczy, których się boję. Takich związanych ze zjawiskami paranormalnymi.

1. Coś takiego jak u Lisy.
2. Nienawidzę niedomkniętych drzwi od szaf oraz szuflad. Myślę, że to może mieć jakiś związek z tym, że kiedy byłam barzo mała, obejrzałam jeden odcinek "Z Archwium X", w którym było o takim potworze kryjącym się w szafach, którego widzą tylko dzieci. No i on obcina ludziom głowy, a zostawia ciała. Dziwne.
3. Ciszy. Nienawidzę ciszy, dlatego czasami, kiedy nie mogę wytrzymać, to albo włączam mp3-ójkę, albo nucę coś do siebie, co z reguły jeszcze bardziej podsyca mój strach.
4. Mojej garderoby, gdzie są takie odsuwane drzwi (xD). Będąc sama w domu w nocy, mam wrażenie, że coś na mnie wyskoczy.

I jeszcze jednego, co jest w sumie moją manią, chociaż nie jest ani trochę związane ze zjawiskami paranormalnymi:
5. Ciem oraz tych skrajnie wielkich samców komarów. Ale bardziej tego pierwszego.

A "Ducha" oglądałam, a jakże. Ale ja tenże niby jakaś rodzina wprowadza się do domu, pod którym kiedyś był cmentarz. No i okazuje się, że usunęli stąd tylko nagrobki, a ciała zostały. Taki sobie film, moim zdaniem.

Hagath

Ja swojej garderoby panicznie bałam się jakiś czas po remoncie. Gdy zobaczyłam ją pierwszy raz, mało nie umarłam z przerażenia. A wszystko przez męski daltonizm... Malarz miał pomalować tam ściany na intensywną czerwień. Niestety pochrzanił barwniki i na ścianach garderoby mam wściekły róż. Oczywiście o pokryciu go nie ma mowy. Kurczę, jak ja długo musiałam walczyć ze sobą, żeby nie płakać, gdy tam wchodzę.

A z innej beczki, końcowa scena z "Ducha", ta ze szkieletami pływającymi w dole na basen jest tak tandetne, że psuje cały film.

Mia

Rany! To naprawdę musiało być traumatyczne przeżycie. ^^
W ogóle - ten film był taki sobie. Pomysł oklepany, jak na mój gust, i wykonanie też bez rewelacji.

Furia

Wierzę w to, że każdy człowiek posiada dusze, wierzę też w anioły i diabły, ale niestety nie mam natchnionych teorii na ten temat, moja wiara jest raczej wiarą naiwną i na razie niech tak zostanie.

Boję się jedynie dentysty i pająków. Na oba lęki mam swoje metody uskuteczniane przez lata. U dentysty biorę znieczulenie, a kiedy atakuje mnie jakiś pająk to krzyczę, zawsze ktoś w końcu przybiega.

Jeżeli chodzi Ci Hagath o te szkielety, z którymi pływała aktorka grająca matkę, to właśnie przeczytałam na filweb.pl, że one były prawdziwe.
Ten film powstał w 1982 roku więc miejcie trochę wyrozumiałości dla ówczesnych efektów specjalnych i dla tego filmu, toż to klasyk.

Mia

Nie no, Furia. Moja wiara też nie jest strasznie tak strasznie silna. To są tylko poglądy, które wydają mi się logiczne i tłumaczą niektóre zjawiska zachodzące w świecie. Przynajmniej według mnie.

Czarna Kijana

Jeśli chodzi o duchy, to nie wiem, czy są, czy nie. Ja raczej mam taki pogląd, że po śmierci człowiek po prostu widzi ciemność, tak, jakby zasnął i nic by mu się nie śniło.
Uważam, że te historie o duszach, niebie i piekle ludzi wymyślili zastanawiając się nad tym, co się dzieje po śmierci, bo po prostu się tej śmierci bali, i chcieli sobie stworzyć jakąś nadzieję. Czasami jednak czuję się tak, jakbym nie była sama w jakimś pomieszczeniu. Dziwne uczucie. Kiedy boję się, np. jak jest ciemno, to wychodzę z założenia, że takowe duchy (jeżeli są) nic mi nie zrobią, ponieważ ja im nic nie zrobiłam.
A z dzieciństwa pozostał mi taki nawyk, że zawsze muszę mieć całe ciało dokładnie przykryte, za wyjątkiem głowy- tu mam przykryte kołdrą jedynie ucho. Muszę być też odwrócona głowa w stronę ściany, wtedy jest mi tak jakoś przytulniej.
Jakoś głębiej jednak nad duchami, czy śmiercią nie rozmyślam.

Ingrid

Właściwie boimy się tego, czego nie znamy, czyli można by powiedzieć, że boimy się własnej niewiedzy. Czyli dochodzę do wniosku, że nasz mózg boi się sam siebie (wiem, że to głupio brzmi). Kiedyś słyszałam opowieści na temat nieba i piekła na podstawie opowiadań osoby, która przeżyła śmierć kliniczną, więc może to nie jest do końca wymyślone. Z drugiej strony, ten człowiek mógł sobie wymyślić te historie. Kto wie...

Lisa

Mia-mam tak samo z tym nuceniem. Głos mi się trzęsie jak śpiewam np. "Time of My life". To komiczne.
Nawiasem, Ingrid-Ronnie właśnie wygrał Northern Ireland Trophy, i z lekkim uśmieszkiem powiedział że "przeczuwał to zwycięstwo", na co widownia zareagowała głośnym "Juhuu!" i burzą oklasków. Cały Ronnie!

Czarna Kijana

Oglądałam o tym kiedyś jakiś program: podobno widok tunelu na końcu którego jest światło wytwarza nasz mózg, kiedy przestaje już pracować w chwili śmierci. Dzieje się też coś z siatkówką.

Mia

Ciekawy program.
A oto mój pogląd: Otóż ja myślę, że człowiek po śmierci... Rodzi się znowu! Aczkolwiek w tym samym ciele. Czyli przeżywa to samo życie od początku, ciągle i nieustannie. Może trochę głupie, ale tłumaczyłoby uczucie deja vu.

Natomiast o tej ciemności wolę nie myśleć, Kijana.

Ingrid

Reinkarnacja? brzmi interesująco.

Mia

Coś w stylu reinkarnacji, aczkolwiek inny. A poza tym, wiecie do jakiego doszłam wniosku?

Otóż jest osąd boski wg. religii chrześcijańskiej. Teoretycznie sprawiedliwy. A naprawdę? Według mnie wcale taki nie jest. No bo każdy robi to, co mu każe charakter. Ludzie zachowują się tak, jak im każą swoje własne osobowości. A tego się nie wybiera. Charakter można zmienić poprzez wychowanie. Ale jak wiadomo opiekunów też sobie nie wybieramy. Więc generalnie jeśli Bóg jest naprawdę taki sprawiedliwy, to w ogóle sądzić nie powinien, bo można by to porównać do wyroku sędzi: "Tamten pan jest przystojny, toteż skazuję go na dwa lata więzienia".

Widzicie? Więc jeśli dłużej nad tym pomyśleć, cały świat jest niesprawiedliwy.

Niemniej jednak mam nadzieję, że moja wypowiedź nie będzie budzić kontrowersji. Ostatecznie jestem ZA skazywaniem ludzi na to zasługujących (?). Dla ogólnego bezpieczeństwa.

Joanna

Ja uczucie deja vu mam dzięki snom. Nawet takie błahe sprawy jak rozlanie mleka, moja reakcja i rodziny. Raz nawet, gdy rozmawiałam z mamą, skojarzyłam, że wcześniej coś takiego w śnie miałam. Świadomie spróbowałam zmienić swoja wypowiedź, ale odpowiedź była taka sama. Dodam, że sen a sytuacja działy się w odstępie od pół roku do dwóch mniej więcej.
Może stąd właśnie bierze się deja vu? ;]
Ja kiedyś wierzyłam w reinkarnację, ale teraz wolę gdyby była taka nowa Ziemia, gdzieś tam w zaświatach. Powrót tu i powtarzanie wszystkiego od początku mnie nie interesuje. Wolę pamiętać wszystko to co zrobiłam ;]

Czarna Kijana

Kiedyś jak powiedziałam mojej koleżance o moich poglądach na temat tego, co się dzieje z człowiekiem po śmierci, stwierdziła, że "to za nudne".
A czy po śmierci musi być tak ciekawie? Kto tak powiedział? Ludzie wymyślają na prawdę niestworzone historie, a tak na prawdę stan człowieka po śmierci może być najnudniejszy pod słońcem.

Mia

Nie wiem, czy stąd. Ale to i tak jest coś... paranormalnego. Z cyklu: "Sny się spełniają". Ale ja nie wierzę w żadne senniki, i w ogóle we wpływ snu na życie codzienne.

Też sądzę, że powtarzanie życia ciągle i ciągle w ten sam sposób jest straszne.

"A wybrać cechy charakteru w pewnym sensie można - starać się coś w sobie zmienić, hamować, albo wręcz odwrotnie. "

No nie wiem. Przecież właśnie niektóre cechy charakteru a także wpływ otoczenia kierują nas do decyzji zmienienia się.

I w ogóle, otoczenie owszem, może nas zmienić, ale jego też sobie nie wybieramy.

Czego dokładnie nie rozumiesz z mojej poprzedniej wypowiedzi?

Swoją drogą, jeśli się zastanowić i wierzyć mojej idei, to my w ogóle nie decydujemy o naszym życiu. Nie wybieramy sobie wyglądu, charakteru, zachowania, otoczenia, opiekunów. To tak straszne, że nawet nie chcę o tym myśleć.

Joanna

"Więc generalnie jeśli Bóg jest naprawdę taki sprawiedliwy, to w ogóle sądzić nie powinien, bo można by to porównać do wyroku sędzi: "Tamten pan jest przystojny, toteż skazuję go na dwa lata więzienia"." - o tego w zasadzie.

"Ale ja nie wierzę w żadne senniki (...)" - senniki, daje się, mają znaczenie przenośne ^^

"I w ogóle, otoczenie owszem, może nas zmienić, ale jego też sobie nie wybieramy." - możesz wybrać czy zadawać się z kolegami spod bloku czy, na przykład, sąsiadkami.

"No nie wiem. Przecież właśnie niektóre cechy charakteru a także wpływ otoczenia kierują nas do decyzji zmienienia się." - właśnie. To znaczy, ze można "w nas" ingerować.

A ja mam nadzieję, że po śmierci będzie równie ciekawie ;] Nie chcę gdzieś tam po prostu wegetować.

Czarna Kijana

Pewnie, że świetnie byłoby, gdyby działo się coś ciekawego, ale trzeba brac pod uwagę wszystkie scenariusze.
Mnie właśnie ten wydaje się najbardziej prawdopodobny.

Mia

Który scenariusz, Czarna Kijana?

Chodziło mi o ocenianie tego, czego sobie nie wybieramy. Bo nie wybieramy sobie i wyglądu i charakteru.
Owszem, senniki mają głównie rozrywkowe znaczenie, jednakże zawsze znajdą się jakieś osoby, które w to uwierzą. ^^
Owszem. Mogę wybrać. Ale! To już od mojego charakteru zależy, czy chcę zadawać się ze słiiit dzieffcynkami czy z dresiarzami. A czy wybieramy sobie charakter? Nie.
Tak, otoczenie może w nas ingerować, ale już mówiłam - nie wybieramy nawet miejsca, w którym mieszkamy. Tylko mi nie mów, że możemy się po prostu wyprowadzić. Bo miejsce do którego się przeprowadzimy, też zależy od naszej osobowości. Czy do "romantycznego" Paryża? A może do X, gdzie mogę zarobić dużo kasy?

Czarna Kijana

Ten scenariusz, który opisałam w swoim pierwszym poście w tym temacie.

Joanna

Kilka domów dalej też mieszkają ludzie ^^
Czasami ludzie robią coś wbrew sobie, jedynie aby zostać zaakceptowanym.
Ja jestem zdania, że wszystko można zmienić - i wygląd i charakter. Nie całkiem oczywiście. Chociaż... tylko muszę zastanowić się jak.
No, ale nie wyjaśniłaś mi. Jak wg Ciebie Bóg jest sprawiedliwy i jak ma sądzić?

Czarna Kijano - czyli, ze wyobrażasz sobie taką... pustkę?

Skrzydlata

Joanna

Kazuś

Mia

Czarna Kijana

Tak, Joanno, coś takiego, jak pustkę. Jak narkoza, jeżeli faktycznie jest taka, jak opisała ja Skrzydlata. Ja nigdy nie byłam pod narkozą, więc uwierzę na słowo.
Skrzydlata, ja raczej w dusze tez nie wierzę. Bardziej prawdopodobnie dla mnie brzmią słowa: "świadomość istnienia".

Hagath

Ja pod narkozą miałam koszmary. Śniło mi się, że operują mnie na żywca. Podczas wybudzania histerycznie płakałam.
Nie, nie chciałabym, by śmierć była jak narkoza.

Kazuś

Jeśli chodzi o wpływ środowiska to ja już wiem!
To jest tak: są dwa etapy socjalizacji prowadzące do osiągnięcia pełnej dojrzałości społecznej.
Etap pierwszy: Socjalizacja pierwotna ślepe (bardziej lub mniej) naśladowanie wzorców serwowanych przez najbliższe środowisko. I wtedy rzeczywiście możesz zostać dresem jak się tylko z takimi zadajesz (tak w uproszczeniu). Przypada na dzieciństwo. I niektórzy się na tym etapie zatrzymują, ale chyba nie chcecie mi wmówić, że chcecie się na tym etapie zatrzymać?
Etap drugi:Socjalizacja wtórna - wytwarzanie własnych poglądów, norm zachowań, własnego kodeksu wartości. I tutaj głównie decydujesz TY kim będziesz. Nie jakieś "środowisko".
To wiedza z WOSu. Rozmawiałam też o tym z mamą (psycholog) i mówi, że tak rzeczywiście jest. Jeśli człowiek nie został całkiem zniszczony w dzieciństwie (chodzi tu o sytuacje skrajnie patologiczne) ma bardzo duże szanse, by nie naśladować wzorców zaserwowanych przez środowisko, w którym dorastał.

Mia

TY - a konrketnie Twój charakter i osobowość. ^^ Wiem, jestem uparta. Brzmi to logicznie. Jeśli takich rzeczy uczy się na WOS-ie, to żałuję, że do tej pory miałam tylko lekcję organizacyjną.

Kazuś

Nie Twój charakter. Nie do końca. Bo tu chodzi o proces wykształcania się właśnie tego charakteru.

andzia96r

Nie wiedziałam, że ten temat bedzie tak popularny :)

	Forum www.antsweet.fora.pl Strona Główna :: Offtopic	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony Poprzedni 1, 2, 3, 4 Następny
Strona 2 z 4