Dojrzałość do związku

Kazuś

Kilka chwil temu poszukiwałam informacji o ślubie cywilnym. Dzięki Furii zaspokoiłam swoją ciekawość, ale z drugiej strony zgroza mnie opanowała. Na stronie przez Furię podesłanej znalazłam komentarze.
I

kura z biura

Hmmm... ja wyszłam za mąż w sumie dość późno, tuż przed trzydziestką, po związku dość długim, bo ok. 6 lat. I uważam, że czekaliśmy jednak trochę za długo. Z drugiej strony, nie zdecydowałabym się na ślub po związku krótszym niż rok, a w przypadku mojego małża "docieranie się" spokojnie trwało ze trzy lata. Znając siebie, wiedziałam, że nie mogę ufać pierwszym, intensywnym uczuciom, bo nieraz zakochiwałam się, jakby mnie piorun strzelił, a potem równie nagle mi przechodziło. Niestety, tego zwykle jeszcze się nie wie w tym wieku lat 17-19, wtedy wydaje się, że uczucie tak intensywne, jak na początku, potrwa przez całe życie.
Gdybym miała cofnąć czas i powtórzyć swoją decyzję, to jednak wyszłabym za mąż nieco wcześniej, po jakichś trzech latach związku, no czterech. I tak długo ;)
A ta chęć wczesnego małżeństwa z cytowanych wyżej komentarzy, może być po prostu chęcią ucieczki z domu, od rodziny "i żeby nam się wreszcie nikt nie wtrącał". Moja koleżanka tak samo kiedyś ze wściekłością w głosie oznajmiła mi, że niech ona tylko zda maturę, to wychodzi za mąż i się wyprowadza... no i wyszła za mąż dopiero po studiach i oczywiście za zupełnie innego faceta. Tak samo te wszystkie nastolatki dążące do ślubu nie zdają sobie kompletnie sprawy, że związek dwojga młodych, niesamodzielnych finansowo ludzi oznacza wtrącanie się rodziny wielokrotnie spotęgowane...

Agata

Według mnie nie można mówić o optymalnym wieku, jest to sprawa indywidualna, każdy dojrzewa inaczej. 18 lat to granica wg której wkracza się w "dorosłość", ale myślę, że to bzdura. Dorosłość to samodzielność i odpowiedzialność, do której wiele osób nie dojrzewa nigdy, bo nie potrafią się wyzbyć swoich egoistycznych celów. Całe życie pozostają emocjonalnymi kalekami (niezdolnymi do dzielenia życia z drugą osobą), których eufemistycznie nazywa się "singlami". Oczywiście ja także zaliczam się do tej grupy. Część moich koleżanek z byłej licealnej klasy jest już po ślubie, właściwie to dwie: jedna w wieku 19 lat druga miała 20 lat ( dwie inne koleżanki są aktualnie zaręczone). Jeden z tych związków ma przyszłość, bo obydwie strony są ugodowe i zdolne do kompromisów, drugi niestety nie.

Furia

W sierpniu 2010 roku wychodzę za mąż i dlatego często zaglądam na tę stronę internetową, którą Ci podesłałam, Kazuś. Kiedy zaczęłam czytać te komentarze przeszedł mnie dreszcz, bo jest to przerażające, ludzie nie potrafiący sklecić zdania biorą się za klecenie rodzin. No cóż. Dla mnie rzeczą podstawową, która powinna poprzedzić decyzję o ślubie jest niezależność, przede wszystkim finansowa. W innym wypadku nie jest to małżeństwo tylko zabawa w dom.

Nie wiem czy ja jestem dobrym przykładem, ponieważ w moim związku wszystko potoczyło się dość szybko i niespodziewanie, ale to, że jesteśmy połówkami tego samego jabłka jest pewne. Narzeczony oświadczył mi się w naszą rocznicę na moście Karola w Pradze, planował to pól roku więc raczej szybko się zdecydował. Jesteśmy w sobie beznadziejnie zakochani, jeszcze nigdy się nie pokłóciliśmy, bo uważamy, że skoro się kochamy, to możemy sobie wszystko powiedzieć, rozwiązać ewentualne problemy. Wiem, że od tej słodyczy niektórzy mogą dostać mdłości, ale nic nie poradzę :D Dodam jeszcze, że wcześniej byłam tylko w jednym dłuższym związku, który zakończył się w sposób dość naturalny i zaraz potem (a nawet trochę w trakcie) zaczęłam się spotykać z Narzeczonym.

Za ślub mamy zamiar zapłacić w dużej mierze sami, ponieważ chcemy uniknąć wysłuchiwania i przeliczania, a moja mama lubi takie sprawy, niestety.

Kazuś

Furia może brzmi to słodko, ale widać, że jednak myślicie trzeźwo, bo jednak nie wzięliście ślubu kilka miesięcy po poznaniu się. Ale tempo macie niezłe, trzeba przyznać:). Życzę wiele szczęścia i żeby zawsze Wam się tak układało.

Furia

Dziękujemy bardzo :)

Hagath

Nie potrafię podać nawet uśrednionego wieku, w jakim według mnie ludzie są dojrzali do małżeństwa, bo zbyt wielu znam dojrzałych dwudziestolatków i trzydziestoletnich gówniarzy, by ustalić jakąś liczbę po środku (wieku poniżej 20stki nie biorę pod uwagę). Niestety wciąż najpopularniejszą przyczyną zawierania małżeństw przed 25 rokiem życia jest ciąża (to wyniki moich luźnych obserwacji, a nie profesjonalnych badań). Abstrahując od skrajnych wypadków, gdy właściwie stosowana antykoncepcja zawiodła, można więc powiedzieć, że w młodym wieku w związek małżeński wkraczają więc głównie osoby nieodpowiedzialne. Nie muszę chyba mówić, jak to wróży trwałości ich związku?

Kazuś

Ale Hagath zauważ, że o ciąży w komentarzach wspominają sporadycznie. Oni chcą brać ślub, bo chcą uciec z domu! I nie chcą czekać czasem nawet tych kilku miesięcy (pytania czy można wziąć ślub ileś tam przed osiemnastką). I zastanawia mnie to, do czego im się tak spieszy, bo skoro naprawdę się kochają to chyba mogą poczekać?

Hagath

Akurat o ciąży pisałam w kontekście tego, co dzieje się wśród moich znajomych, a nie w odniesieniu do Twoich cytatów z pierwszego posta.
Co do chęci ślubu z racji "porywu serca" zaś, to uważam, że to nie jest jakiś nowy wynalazek. Zawsze istniały małolaty, które naczytały/naoglądały się za dużo romansów i postanawiały wcielić je w życie w ramach buntu przeciwko rodzicom. Na szczęście ze zdecydowanej większości tych zamierzeń nic nie wychodzi, a po dziesięciu latach niedoszli Romeowie i Julie całują po rękach rodziców za to, że przemówili im do rozsądku.

Kazuś

Wiem, że mówiłaś o obserwacjach, bo rzeczywiście ciąża to dość częsty powód zawierania małżeństw wcześnie. Ale to jestem w stanie w jakimś stopniu zrozumieć (choć uważam, że dziecko wychowywane przez jednego, szczęśliwego rodzica ma lepsze dzieciństwo niż dziecko wychowywane w pełnej, wciąż awanturującej się rodzinie), za to te porywy serca? Rozumiem zakochujące się na zabój trzynastolatki, ale siedemnasto-osiemnastolatki powinny mieć troszkę więcej rozumu. Nie bronię swoich rówieśnic, że muszą być mądre, ale wykazywanie takiego pędu do zawarcia związku małżeńskiego wydaje mi się przynajmniej dziwne. Wśród moich licznych znajomych są może dwie myślące już o małżeństwie. Jedna całkiem głupio zakochana w nieodpowiednim człowieku, który wywiera na nią sporą presję. Ta pierwsza kiedyś mi o tym wspominała. Druga ostatnio mnie dopytywała o formalności jakieś przy ślubie cywilnym, a że od kilku (trzech chyba) lat pozostaje w związku z jednym chłopakiem to przypuszczam, że może zaczyna się nad ślubem zastanawiać. Ale pewności nie mam.
Edit: Przypomniałam sobie, że znam parę, która pobrała się gdy on miał chyba dziewiętnaście lat, a ona albo jest w jego wieku albo rok starsza. Tylko tutaj była specyficzna sytuacja, bo inaczej nie mogli się za często widywać. On był z USA, a ona z Polski. Widywali się 3-4 razy w roku. Od dwóch lat ponad są małżeństwem (z tego co wiem, to szczęśliwym) i spodziewają się dziecka.

Miyu

Ómarłam...
Dla mnie głupotą jest zawieranie małżeństwa z powodu dziecka. Znam nawet sporo nastoletnich rodziców, w tym moją kuzynkę. Żadne z nich nie jest z partnerem z którym mają dziecko.
A co do ślubu... ?Jest dla mnie abstrakcją, może dlatego, że u mnie w rodzinie jest "tradycja" zawierania związków małżeńskich koło trzydziestki... Siedem kobiet na "wydaniu" i dopiero jedna w wieku 32 lat wzięła ślub w październiku.
Zresztą nie wyobrażam sobie być z kimś, aż tak blisko, by dzielić z nim życie.
Fakt, że chyba prawdopodobnie wpakowałam się w związek (co mnie nieco przeraża). Staram się być "dobrą dziewczynką" i wyzbyć się leków i tego cholernego egoizmu. Więc jestem niedojrzała, ale się staram.

Rinnel

Moja mama wyszła za mąż w wieku 21 lat. Pierworodny pojawił się rok później. Z kolei (wiem, to już inne czasy) brat mojej koleżanki, ożenił się w wieku 22 lat, po narodzinach dziecka, ale było ono zaplanowane. Ze swoją partnerką są 4 lata i jak na razie wszystko jest ślicznie. Moim skromnym, w sumie jeszcze dzięcym zdaniem, śluby przed dwudziestką to dziwna sprawa.

Ptaszniczka

Moja matka wyszła za mąż w wieku 20 lat, w ciążę zaszła niedługo potem. Nie, żebym czepiała się seksu przed ślubem, ale trzynastolatek z piętnastolatką, która na dodatek urodzila mu dziecko, to już lekka... Ahem... Przesada. I co, w tym wieku wezmą ślub, "bo tak wypada"?

ELenka

Mómin, wezmą, bo się podobno kochają, ale zapewne dopiero jak będą w odpowiednim wieku. Czyli przez następnych kilka lat może im się pięć razy odwidzieć...

Ptaszniczka

A nawet dziesięć!

Kazuś

Postanowiłam odkurzyć ten temat w związku z dyskusją o antykoncepcji, która wybuchła (dyskusja, nie antykoncepcja) w temacie o Naszej Klasie.
Czy nie jest przerażające dla Was to, że jest coraz więcej, coraz młodszych rodziców?
Gdzieś w grudniu dowiedziałam się, że moja rok młodsza znajoma urodziła dziecko, potem, że inna znajoma, rówieśnica, wyszła za mąż, bo spodziewa się dziecka, a teraz, że znajomy zostanie ojcem. No cóż, powinnam była się przyzwyczaić, po tych dwóch koleżankach, ale znajomy ma... 14 lat! Rocznikowo 15. Matka dziecka tyle samo. Nie uważacie, że wiek, w którym dzieci zaczynają myśleć o seksie wciąż spada? Ostatnio czytałam list do gazety zrozpaczonej babci, że koledzy jej dwunastoletniego wnuczka wciąż rozmawiają o seksie, oglądają filmy pornograficzne i za cel stawiają sobie jak najszybsze zaliczenie jakiejś dziewczyny. Koszmar.

Gumi

W mojej uroczej wioseczce 14 - latka urodziła ślicznego chłopczyka. Urodziła w wieku 14 lat,więc poczęcie nastąpiło w lat 13. Sprawca poczęcia ma 22 lata i nie jest zadowolony z roli ojca. Zgodził się jednak zamieszkać wraz z młodą matką w sąsiedniej miejscowości. Przypadek sprawił, że słyszałam rozmowę młodej mamusi z koleżanką. Opowiadała jak po wstaniu z łóżka zobaczyła swoje dziecko z młotkiem(prawdziwym) w rączce. Uznała to za bardzo zabawne.

Jestem za edukacją seksualną, ale kto miałby ją prowadzić w takich zadupiastych szkółkach? Katecheta czy ksiądz? Mój kolega miał temat od księdza dowiedział się tyle: nie zakładać ciasnych gaci i nie patrzeć pożądliwie na kobiety.
A może młodzi pedagodzy, dopiero po studiach? Tych lubię najbardziej. Przyjeżdża taka, krasiwa, z dumą prezentuje plajsterek antykoncepcyjny na łapce.
Idzie oświecać nieoświeconych wieśniaków. Wielka ateistka - nie kryje się ze swoimi poglądami, ba przynajmniej raz w ciągu godziny musi podkreślić, że dla niej ta cała religia to zababony, a seks jest cool, jazzy, spox no i w ogóle durny ten, co twierdzi, że hormony zawarte w tabletkach szkodzą.
A abstynencja seksualna? Eee, a co to jest abstynencja?

Kazuś

Już na pewno wspominałam, że nasza szkoła ma zaszczyt mieć fenomenalną panią od seksu. Ale ona jest tylko jedna, a powinno być takich więcej. Ludzi wiedzących o czym mówią, nie wstydzących się słowa "seks", ale również umiejących przyznać, że nie ma żadnej metody zapewniającej 100% pewności, że się nie wpadnie oprócz abstynencji seksualnej. Żeby nie uczyli tylko o seksie, ale również mówili o odpowiedzialności, z którą powinien się wiązać.

kura z biura

Czyli: skrępowanie dorosłych wobec konieczności omawiania tych kwestii z nastolatkami kontra morze seksu wylewające się z każdej gazetki, z telewizora, z piosenek... W tym świetle całkiem pozytywnie odbieram tę akcję z "pierścionkami czystości" braci Jonas. Może przynajmniej parę osób dzięki temu się zastanowi, zamiast polecieć "byle jak, z byle kim i byle gdzie".

Ptaszniczka

Jeśli chodzi o ludzi, którzy nadawaliby się na nauczycieli wychowania seksualnego, to ja głosuje na swojego katechetę. Na którejś religii odbyłam z nim interesującą rozmowę na temat seksu miedzy homoseksualistami. Wiem, że nie bałby się wyjaśnić nam, jak, co, dlaczego i kogo zabić.

Catherine

Co do edukacji seksualnej: ja zauważyłam, że pośród moich znajomych, albo są tacy, którzy cholernie się wstydzą i udają, że tak nie jest, albo erotomani w pełnym tego słowa znaczeniu. A ja uchodzę, za dziwną, bo się nie boję rozmawiać o seksie i nie mam zamiaru udawać ani wstydliwej, ani nadmiernie wyzwolonej.

A najbardziej wkurza mnie zagajanie rozmowy na takie tematy i wycofywanie się przez takie inwiduum z dyskusji "bo tak".

Falka

Ja głosuję za przymusowym uświadamianiem co poniektórych dziewoi (patrz dziewczyna od seksu oralnego, o której wspominałam gdzieś i kiedyś). Jak patrzę na to co się dzieje w autobusach... wróć, jak słyszę, co sobie ciut za głośno opowiadają, to mi wszystko brzydnie. Jeszcze gorzej niż aŁtorki...

Rinnel

Moja koleżanka okres nazywa "ekhem", a o seksie gada cały czas...

Furia

Nie pozwoliłabym mojej kilkunastoletniej córce zamieszkać z facetem nawet gdyby miała z nim pięcioro dzieci. Dojrzałość to dla mnie przede wszystkim zdolność do samodzielnego utrzymania się, a nie znam żadnego piętnastolatka, który ma stałą, dobrze płatną pracę. To nie te czasy, że jak dziewczyna zajdzie z kimś w ciąże, to jest na niego do końca życia skazana.
Gumi wspomniała o katolikach, ale ich temat antykoncepcji przecież nie dotyczy więc nie rozumiem, po co ich do tego mieszać.
Szkodliwość hormonów zawartych w tabletkach to temat bardzo trudny i ja, jako laik niewiele wiem na ten temat, tzn nie znam żadnych fachowych badań. Faktem jest jednak, że na przykład bezpłodność też leczy się tabletkami antykoncepcyjnymi. Prawie w ogóle nie mówi się o tym, że ciąża również sieje w organizmie kobiety spustoszenie, wiedziałyście na przykład, że rozchodzą się mięśnie brzucha i żeby powróciły na swoje dawne miejsce, trzeba przynajmniej rok ćwiczyć (źródło: niezawodne TVNStyle)?
Pierścionki czystości? Nie ufam tym, którzy to lansują, jakby nie było, to te pierścionki właśnie przypominają o seksie.
Co do samej edukacji, to zgadzam się z Kazuś, bo też miałam przyjemność mieć świetną kobietę od seksu, ale największy wpływ na nasza edukację w tej dziedzinie, powinni mieć rodzice. Mnie rodzice nie wyedukowali, do tej pory nie rozmawiałam z nimi na takie tematy i chociaż mimo to szczęśliwie ominęły mnie jakieś dramaty, to sama chciałabym przekazać mojemu dziecku, to co ja sama wiem, a nie pozostawić je na pastwę obcych ludzi.

Kazuś

Furia

Możliwe, że tabletki wpływają na występowanie raka szyjki macicy, ale możliwe też, że kobiety, u których się go wykrywa, częściej się badają z racji brania tabletek.
Teraz się wam zwierzę i od razu napiszę, że jest to temat dla mnie bardzo trudny.
W wieku około dwunastu lat mieliśmy (chyba jak w każdej szkole) spotkanie z panią, która przyniosła nam tampony i rozmawialiśmy o miesiączce oraz o badaniu piersi. Mieliśmy się uczyć je badać, żeby nabrać doświadczenia, o tym, że każda z nas może sobie coś wybadać nie było mowy. Wróciłam do domu i oczywiście się zbadałam, dla zabawy, z ciekawości? Nie wiem, faktem jest, że coś sobie wykryłam. Nie wiedziałam co robić, do kogo się z tym zwrócić, jak ognia bałam się ginekologa. Jedyne, co przyszło mi do głowy, to pomodlić się. Niestety, to coś zaczęło się rozwijać, rosło w mojej piersi, a ja, sparaliżowana strachem nie wiedziałam co robić. Dopiero kilka lat później, kiedy miałam szesnaście lat zdecydowałam się pójść do lekarza pierwszego kontaktu. Dostałam skierowanie do Poradni Chorób Sutka, a następnie na USG. Miałam przejść operację w szpitalu miejskim (hospitalizacja miała trwać około pięciu dni), ale mama zdecydowała, że pojedziemy po drugą opinię do Centrum Onkologii w Gliwicach. Zrobiono mi punkcję i zdecydowano, że zabieg zostanie wykonany w trybie jednodniowym, w dniu operacji nie miałam skończonych siedemnastu lat. Sama operacja, a raczej zabieg, ponieważ byłam znieczulona jedynie miejscowo, była największym koszmarem, jaki przeżyłam, od tamtej pory panicznie boję się bólu. Badanie histopatologiczne wykazało, że jest to zmiana łagodna. Po całej tej traumie pozostała mi jedynie mała blizna oraz coroczne badanie USG. Teoretycznie nie powinnam brać tabletek anty, ale po badaniach moja ginekolożka stwierdziła, że nic się nie dzieje i mogę brać. Jestem pod stałą opieką lekarską, co roku wykonuję niezbędne badania i wszystkie kobiety do tego zachęcam. Badanie trwa krótko i nie jest szczególnie nieprzyjemne, a może uratować nam życie.
Jeżeli ktoś chce brać tabletki w wieku piętnastu lat, to jego sprawa, ja bym się na to nie zdecydowała, zresztą w tym wieku, w ogóle o takich rzeczach nie myślałam. Tabletki mają mnóstwo działań ubocznych i nie każdy może je brać, dlatego idąc do lekarza każda kobieta powinna dostać wyczerpujące informacje nie tylko przeciw, ale również za ich stosowaniem. Decyzja powinna należeć do kobiety, nie powinno się nikogo do niczego przekonywać, a jedynie informować.

Kazuś

Furia

Kazuś

Ciekawy artykuł: [link widoczny dla zalogowanych]
Zawsze mnie zastanawiało dlaczego ludzie żyjący jak ateiści biorą ślub kościelny. Nie mogę tego zrozumieć. Człowiek nie wierzy w Boga, a i tak temu Bogu składa przysięgę. I ateiści nazywają często siebie racjonalistami... Pierwszy raz (w tym artykule) spotkałam się z poglądami podobnymi do moich. Bo po co robić coś, w co się nie wierzy? Ja na dzień dzisiejszy na pewno nie brałabym ślubu kościelnego. Miłość, wierność, uczciwość małżeńską mogę ślubować - proszę bardzo, ale nie mam zamiaru ewentualnego dziecka wychowywać w wierze katolickiej. A po co mam to przyrzekać skoro i tak nie wypełnię? Może pewnego dnia znajdę wyznanie, w którym lepiej się odnajdę, ale póki co, również zakładam, że będę mieć kiedyś tylko cywilny.

Furia

Kazuś, chciałabym być taka pewna siebie jak Ty. Moja teściowa jest kościelna bardzo i nie wyobrażam sobie powiedzieć jej, co naprawdę o tym wszystkim myślę. Temat ślubu ostatnio wpędza mnie w apopleksję, szczególnie po tym, jak mama zapytała jakiego koloru będę miała sukienkę, miała dziwną minę, kiedy powiedziałam, że takiego, jaki mi się będzie podobać. U nas dochodzi jeszcze problem wesela, bo jak to tak, nie będzie wesela, tylko jakiś obiad? Skandal!

	Forum www.antsweet.fora.pl Strona Główna :: Offtopic	Wszystkie czasy w strefie EET (Europa) Idź do strony 1, 2 Następny
Strona 1 z 2